Zijdebloem

Dinsdagmiddag 23 februari 2016 zat ik in de trein van Utrecht naar Amsterdam. Met enige kennis over de romantische -en horizontale mens verliet ik het karakteristieke stationsgebouw van Amsterdam. De Amsterdamse drukte kwam meteen op me af. Gehaaste Amsterdammers die hollen naar een voor mij onbekende bestemming, ronddwalende toeristen die te pas en te onpas stilstaan om vervolgens de roodgloeiende ogen uit hun kop te staren en de jongeren die vastgekluisterd zijn aan hun telefoon en meer bezig zijn met zichzelf dan hun omgeving. Die jongeren geven overigens geen ’boeh' of ’bah’ als ze bijna onder een tram liggen, maar lopen nors door alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Misschien is het ook wel de normaalste zaak van de Amsterdamse wereld. Ik weet het niet. Goed, ik dwaal af, nu al en dit artikel is pas net begonnen. Het is alsof ik na een dagje Amsterdam de drukte mee heb genomen in mijn hoofd. Toch vind ik het heerlijk om weer in Amsterdam te mogen zijn. Overal waar je kijkt gebeurt er wat. Bewust en onbewust absorbeer ik wat er om mij heen gebeurt, zo ook vandaag.

Ik was nog geen halfuur in Amsterdam toen mijn ogen naar twee bloempotten werden getrokken. Deze bloempotten stonden bij de entree van een hoekwinkel. Omringd door grote, grijze bloempotten stonden ze te stralen op een rode loper achtig kleed. Het geheel oogde mooi en straalde een chique sfeer uit. 

Ik begon te dagdromen. Via de rode loper liep ik sierlijk als een celebrity de winkel binnen. Terwijl ik de winkel binnenstapte genoot ik van de geur die vrijkwam van de prachtige bos bloemen. 

Na deze korte dagdroom stak ik de straat over om de prachtige bosjes eens van dichtbij te bekijken. 

Hoe dichter bij ik kwam, hoe lelijker de bloemen werden. Ook de geur waarvan ik hoopte  die op mij af zou komen, was er nog steeds niet toen ik pal voor de bloempotten stond. Ik kwam tot een schokkende ontdekking. De bloemen die van veraf ’o zo mooi’ oogde, bleken nep te zijn. 

Naar mate de dag vorderde merkte ik dat ik gefocust was op de namaakbloemen. Ik hoopte dat het bij de namaakbloemen bleef op die ene hoekwinkel. Maar helaas. Hoe langer ik door Amsterdam liep, hoe meer namaakbloemen ik tegenkwam. Waar is dit mis gegaan?

Ooit leefde we in een tijd waar men bij het woord bloemen dacht aan verse, echte bloemen die een heerlijk geurtje vrijgaven. Vandaag de dag kennen we nog steeds die bloemen, maar tegenwoordig kennen we ook de ’zijdebloem’. Ja, zijdebloem, dit is het algemeen beschaafde Nederlandse woord volgens het woordenboek voor de verschrikkelijke namaak bloemen. Zijdebloem, het klinkt alsof het iets liefs, vrouwelijks en sierlijks is, maar het tegenovergestelde hiervan is waar.

Het is een reactie op de snel veranderende en complexe wereld waarin wij nu leven. De technologische ontwikkelingen en automatisering hebben alles veranderd. Men is lui geworden en men is meer met zichzelf bezig dan voorheen. Dat je sneller iemand belt in plaats van langs te gaan, enfin dat snap ik. Dat je op de hoogte blijft van het leven van jouw vrienden via Facebook, ja dat snap ik ook, je ontkomt er tegenwoordig niet aan. Maar dat de bloem vervangen wordt door de namaakbloem vind ik toch wel een schokkerende gewaarwording. Ik vind het een doorgeslagen reactie op de gierigheid en luiheid van de mens. Men is te beroerd centen uit te geven aan een prachtige bos bloemen, ze water te geven en te verzorgen. Veel mensen kiezen vandaag de dag voor een doorgeslagen vorm van gemakzucht; de zijdebloem.

In de volksmond zegt men ook wel de kunstbloem. Dit woord weiger ik te gebruiken. Het doet zich voor alsof de namaakbloem een kunstwerk is. Nee, een kunstwerk is het als het door een echte bloemist is geschikt en met passie en liefde in elkaar is gezet. Over een aantal jaar geven we elkaar geen bos bloemen meer voor de verjaardag, maar geven we elkaar zijdebloemen cadeau, net zo gemakkelijk. Als dit geen breuk is met de eeuwenoude traditie van een prachtig bossie bloemen dan weet ik het ook niet meer.  

Geschreven door: