Halte 2: Werk

Het is vandaag 17 maart, terwijl ik mijn ov pas uitcheck loop ik richting de uitgang van het centraal station in Amsterdam. Vandaag is een speciale dag en dat zeg ik niet omdat het wel de eerste lente dag van het jaar lijkt, maar omdat Stella, een vriendin van mijn opleiding, na lang wachten ein-de-lijk een tattoo gaat laten zetten. Een tattoo is niet voor even, maar voor het leven. Dat klinkt vreselijk afgezaagd, maar tatoeages lijken tegenwoordig steeds normaler te worden. 10 jaar geleden leek het wel alsof de tatoeages minder geaccepteerd werden dan vandaag de dag. Dit terwijl tatoeages natuurlijk allang in onze geschiedenis voor kwamen. Om meer te weten te komen over het werk van een tatoeëerder interview ik James Nidecker.

Manifest kunst & cultuurbeleid

Tijdens onze zoektocht door de Amsterdamse stad stonden we stil bij het  kunst -en cultuurbeleid van de stad. Het werd ons al snel duidelijk dat Amsterdam een breed scala aan kunstzinnige en culturele instellingen kent. Denk aan het Rijksmuseum, Amsterdam Light Festival, filmmuseum EYE, Paradiso Melkweg en de Stadsschouwburg. Kortom, een bijzonder groot aanbod vergeleken met de andere Nederlands steden. Je zou het zelfs zo kunnen stellen; in Amsterdam is er voor ieder wat wils. 

NEMO

Wij gingen in Amsterdam op zoek naar een barbaars gebouw, een gebouw die een mooi contrast geeft met de leuke trapgeveltjes waar Amsterdam om bekend staat. Nemo, wie kent het niet? We bedoelen natuurlijk niet het leuke clownsvisje, maar het wetenschappelijke en technologische museum voor jong en oud in Amsterdam. Iedereen herkent dit markante gebouw, met opvallende kopergroene kleur die boven het Amsterdamse Oosterdok uitsteekt. 

Halte 1: Thuis bij Loes Claassen

Toen ik hoorde dat ik een blog mocht maken over onze welbekende hoofdstad was ik meteen enthousiast. Mijn beste
vriendinnetje woont in Amsterdam en de kans om hier iets mee te doen kon ik natuurlijk niet aan mij voorbij laten gaan. 

Loes Claassen, we leerden elkaar kennen op het Montessori college in Nijmegen. Samen hebben we vier jaar vmbo-t overleefd en toen we het diploma in the pocket hadden, zijn we samen doorgestroomd naar de HAVO. Loes en ik zijn twee handen op een buik en we delen dezelfde gemeenschappelijke, nogal dure hobby: reizen. Afgelopen jaar werd onze lang gekoesterde droom werkelijkheid; samen drie maanden backpacken door Indonesië. Tijdens onze reis wist Loes al dat ze maatschappelijk werk en dienstverlening ging studeren in Amsterdam en dat ze in deze stad zou gaan wonen, daar was geen twijfel over mogelijk.

Inmiddels zijn we een jaar verder en heeft Loes haar plekje gevonden in Amsterdam Bijlmer. In het kader van onze blog besloot ik om Loes te interviewen. Is het leven in Amsterdam wat Loes ervan had verwacht? Loopt ze tegen dingen aan in het Amsterdamse leventje? Daarnaast zitten we in een transitie van een oude naar een nieuwe cultuur. Hoe kijkt Loes hier tegenaan en op wat voor manier gaat dit gepaard met het onderwijs dat wij kennen vandaag de dag?

Smib is de Bims, en de Bims is de Bijlmer

Smib, ik had er wel eens van gehoord. Artikelen van Vice en videoclips die ik voorbij zag komen op Facebook onder de naam 'Smib'. Toch had ik mij nooit verdiept wat en wie er schuilgaat achter dit mysterieuze woord. Totdat ik vandaag in Amsterdam liep. Ik zag een jongen voorbij lopen met de letters 'Smib' op zijn t-shirt gedrukt en op verschillende plekken zag ik het 'Smib' woord op muren en straatprullenbakken gekliederd. Het moment was daar, ik moest en zou er vandaag nog achter komen wat dit woord inhoudt. 

Papegaai in de Kalverstraat

Midden in de drukst, modernste en bekendste straat van Amsterdam staat gewoon een kerk tussen alle moderne winkels “gepropt”. Vanaf de buitenkant lijkt het een schattig klein kerkje, maar eenmaal binnen zie je hoe enorm groot de kerk is achter de misleidende buitenkant. Dat is, naar mijn mening,  kenmerkend voor Amsterdam; aan de voorkant lijken die smalle hoge herenhuizen niks voor de stellen en zou je denken dat het hele kleine huisjes zijn, maar het tegendeel is waar. Achter deze schijn zitten vaak enorme huizen met veel meer ruimte dan je op het eerste oog zou verwachten. Maar wat doet zo’n kerk daar midden in het centrum tussen alle dure en moderne massa winkels zoals Mango, Douglas en Jeans Centre? 

Halte 1: Thuis bij Jan-Peter Slagter

In het boek “ We zijn nog nooit zo romantisch geweest” van Hans Kennepohl wordt romantiek vergeleken met een medische term. De wijze waarop romantiek in de maatschappij verschijnt, is misschien het beste te vergelijken met een ‘aandoening’. Een dokter wil vaststellen welke symptomen worden waargenomen in een ziektebeeld. Zo is het ook met de romantiek: zij bestaat uit een aantal uitgangspunten die vaak samen worden waargenomen, maar geen enkel uitgangspunt is noodzakelijk om iets als romantisch te kwalificeren. 

Museumplein

Helena Slicher droeg op haar bruiloft in 1759 met Aelbrecht baron van Slingelandt, de breedste jurk van Nederland. Deze jurk werd ontworpen door de Spaanse ontwerper Cristóbal Balenciaga. De jurk is nu onderdeel van een tentoonstelling in het rijksmuseum te Amsterdam. Toen ik hoogte van deze tentoonstelling kreeg was ik meteen al heel enthousiast. Een collectie aan jurken (en wat mannen kleding) waar ik alleen maar van kan dromen. Lange jurken, brede jurken, glitterende jurken, van alles is er wel wat. Ik had dan ook snel bepaald dat ik naar deze tentoonstelling wilde gaan.